Page 22 - หลักการจัดระบบอนุรักษ์ดินและน้ำในเขตพัฒนาที่ดิน

17

ปาเสื่อมโทรม หมายความวาปาที่มีสภาพเปนปาไมราง หรือทุงหญา หรือเปนปาที่ไมมีไมมีคาขึ้นอยู

เลย หรือมีไมมีคาลักษณะสมบูรณเหลืออยูเปนสวนนอย และปานั้นยากที่จะฟนคืนดีตามธรรมชาติได
หลักเกณฑและเงื่อนไขในการกําหนดสภาพปาเสื่อมโทรมตามมติคณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 2

มิถุนายน 2530 แกไขเพิ่มเติมโดยมติคณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม 2532 คือ

เปนปาไมที่มีไมมีคาที่มีลักษณะสมบูรณเหลืออยูเปนสวนนอย และปานั้นยากที่จะกลับฟนคืนดีได
ตามธรรมชาติ โดยมีไมขนาดความโตวัดโดยรอบลําตนตรงที่สูง 130 เซนติเมตร ตั้งแต 50 – 100 เซนติเมตร

ขึ้นไป ขึ้นกระจายอยูทั่วพื้นที่ไมเกินไรละ 8 ตน หรือมีไมขนาดความเกิน 100 เซนติเมตรขึ้นไป ขึ้นกระจาย

อยูทั่วพื้นที่ไมเกินไรละ 2 ตน

ในกรณีที่ปานั้นอยูในพื้นที่ตนน้ําลําธารชั้นที่ 1A, ชั้นที่ 1B, และชั้นที่ 2 แมจะมีตนไมนอยเพียงใดก็
ตาม ก็มิใหกําหนดเปนปาเสื่อมโทรม

3.5. การบริหารจัดการลุมน้ําหลักของประเทศไทย

คณะกรรมการอุทกวิทยาแหงชาติ ไดแบงพื้นที่ประเทศไทยออกเปนกลุมลุมน้ําทั้งหมด 9 แหง
ประกอบดวย ลุมน้ําสําคัญ 25 ลุมน้ํา และแบงออกเปนลุมน้ํายอย 254 ลุมน้ํายอย มีพื้นที่ลุมน้ํารวมทั้งประเทศ

ประมาณ 511,361 ตารากิโลเมตร ตารางที่ 2 (ยังไมรวมพื้นที่เกาะตางๆ ยกเวนเกาะภูเก็ต)

การบริหารและจัดการตนน้ําลําธาร สําหรับประเทศไทยซึ่งมีชุมชนตั้งถิ่นฐานและอาศัยทํากินอยู
จํานวนมาก ดังนั้น วัตถุประสงคในการจัดการพื้นที่ตนน้ําลําธาร ควรจะไดครอบคลุมองคประกอบที่

เกี่ยวของ กลาวคือ เพื่อดําเนินการจัดการตนน้ําลําธารของประเทศ ใหสามารถเอื้ออํานวยผลผลิตของน้ําได

อยางยั่งยืน โดยใหมีปริมาณน้ําที่พอเพียง มีคุณภาพที่ดี และมีระยะเวลาการไหลที่สม่ําเสมอ ตลอดจน
สามารถควบคุมเสถียรภาพของดิน และการใชทรัพยากรอื่นควบคูไปกับการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม ของ

ชุมชนที่อาศัยอยูในพื้นที่ตนน้ําลําธาร ใหสามารถยังชีพอยูไดอยางพอเพียงบนพื้นฐานของการอนุรักษดิน

และน้ํา และมีสวนรวมในการอนุรักษทรัพยากรธรรมชาติ และสิ่งแวดลอม
พื้นที่ทั้งประเทศของประเทศไทย ถือไดวาเปนพื้นที่ลุมน้ําขนาดใหญ มีลุมน้ําหลักทั้งหมด 25 ลุม

น้ํา ซึ่งจําเปนจะตองมีการบริหารและจัดการอยางถูกตอง เปาหมายสําคัญของการจัดการลุมน้ํา คือ การ

ผสมผสานหลักการทางวิชาการ และการมีสวนรวมของประชาชน เพื่อดําเนินการที่จะใหพื้นที่ลุมน้ํา มี

ทรัพยากรน้ําใชอยางยั่งยืน ซึ่งครอบคลุมทั้งในสวนของปริมาณน้ํา ที่เพียงพอตอการใช มีระยะเวลาการไหล
ของน้ําที่เหมาะสมสม่ําเสมอ คุณภาพของน้ําที่ดีเหมาะสมตอการอุปโภค/บริโภค การควบคุมการพังทลาย

ของดิน การลดความเสียหายจากอุทกภัย รวมถึงการใชทรัพยากรในลุมน้ําอยางถูกตองตามหลักการอนุรักษ

อันไดแก การใช การเก็บกัก การซอมแซม การฟนฟู การพัฒนา การปองกัน การสงวน และการแบงเขตลุม

น้ํา