Page 65 - การวิเคราะห์ปัจจัยทางกายภาพและคุณภาพที่ดินสำหรับการวางแผนการใช้ที่ดินระดับลุ่มน้ำในพื้นที่ลุ่มน้ำสาขาลำเชิงไกร

ห้องสมุดกรมพัฒนาที่ดิน
48

พันธุ์ปลาบางชนิดจ้านวนสัตว์น้้าลดลงท้าให้เกิดการเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศในระยะยาว การอนุรักษ์น้้า
ดังได้กล่าวมาแล้วจะเห็นว่า น้้ามีความส้าคัญและมีประโยชน์มหาศาล เราจึงควรช่วยแก้ไขปัญหาน้้าเสีย
หรือการสูญเสียทรัพยากรน้้าด้วย
1.4) การอนุรักษ์ทรัพยากรน้้า

(1) การใช้น้้าอย่างประหยัด นอกจากจะลดค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับค่าน้้าลงได้แล้ว
ยังท้าให้ปริมาณน้้าเสียที่จะทิ้งลงแหล่งน้้ามีปริมาณน้อย และป้องกันการขาดแคลนน้้าได้ด้วย
(2) การสงวนน้้าไว้ใช้ ในบางฤดูหรือในสภาวะที่มีน้้ามากเหลือใช้ควรมีการเก็บน้้า
ไว้ใช้ เช่น การท้าบ่อเก็บน้้า การสร้างโอ่งน้้า ขุดลอกแหล่งน้้า รวมทั้งการสร้างอ่างเก็บน้้า และระบบ

ชลประทาน
(3) การพัฒนาแหล่งน้้า ในบางพื้นที่ที่ขาดแคลนน้้า จ้าเป็นที่จะต้องหาแหล่งน้้า
เพิ่มเติม เพื่อให้สามารถมีน้้าไว้ใช้ ทั้งในครัวเรือนและในการเกษตรได้อย่างพอเพียง ปัจจุบันการน้า
น้้าบาดาลขึ้นมาใช้ก้าลังแพร่หลายมากขึ้นแต่อาจมีปัญหาเรื่องแผ่นดินทรุด

(4) การป้องกันน้้าเสีย การไม่ทิ้งขยะและสิ่งปฎิกูลและสารพิษลงในแหล่งน้้า
น้้าเสียที่เกิดจากโรงงานอุตสาหกรรม โรงพยาบาล ควรมีการบ้าบัดและขจัดสารพิษก่อนที่จะปล่อยลง
สู่แหล่งน้้า

(5) การน้าน้้าเสียกลับไปใช้ น้้าที่ไม่สามารถใช้ได้ในกิจการอย่างหนึ่งอาจใช้ได้
ในอีกกิจการหนึ่ง เช่น น้้าทิ้งจากการล้างภาชนะอาหาร สามารถน้าไปรดต้นไม้ได้
จรรยาภรณ์ (2554) กล่าวว่า แนวคิดการจัดการทรัพยากรน้้าแบบบูรณาการเป็น
แนวคิดที่พิจารณาการจัดการน้้าในแง่ที่เกี่ยวพันกับทรัพยากรอื่นๆ ในลุ่มน้้า เช่นเดียวกับแนวคิดเรื่อง
การจัดการลุ่มน้้า ทั้งนี้เพื่อให้การใช้น้้าเกิดประโยชน์และมีประสิทธิภาพสูงสุด โดยค้านึงถึงปัจจัยทาง

สิ่งแวดล้อมและมีเป้าหมายให้ได้รับผลตอบแทนทางเศรษฐกิจและสังคมสูงสุด โดยสรุปแล้วการจัดการ
ทรัพยากรน้้าแบบบูรณาการ เป็นกระบวนการในการส่งเสริมการประสานการพัฒนาและจัดการ
ทรัพยากรน้้า ทรัพยากรดิน และทรัพยากรอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง เพื่อน้ามาซึ่งประโยชน์สูงสุดทางเศรษฐกิจ

และความเป็นอยู่ที่ดีของสังคมอย่างเท่าเทียมกัน โดยไม่ส่งผลกระทบต่อความยั่งยืนของระบบนิเวศ
การจัดการทรัพยากรน้้าแบบบูรณาการ มีแนวคิดขั้นพื้นฐานที่แตกต่างจากแนวคิดการจัดการ
ทรัพยากรน้้าแบบดั้งเดิม ที่การจัดการทรัพยากรน้้าแบบบูรณาการนั้นค้านึงถึงการจัดการทั้งด้านอุปสงค์
และอุปทาน ดังนั้น การบูรณาการจึงสามารถพิจารณาได้ภายใต้สองระบบหลัก คือ ระบบทาง

ธรรมชาติ ซึ่งมีความส้าคัญเกี่ยวกับปริมาณและคุณภาพของทรัพยากรที่มีอยู่และระบบทางมนุษย์
ซึ่งเป็นผู้ก้าหนดหรือท้าให้เกิดความต้องการในการใช้ การผลิตของเสียรวมทั้งการปนเปื้อนของ
ทรัพยากรน้้า อีกทั้งยังเป็นผู้ก้าหนดล้าดับความส้าคัญในการพัฒนา ซึ่งมีผลต่อความต้องการใช้น้้า
3.1.3 ทรัพยากรป่าไม้

ชัยวัฒน์ คงสม (2552) ได้ให้ความหมาย ป่าไม้ หมายถึง สังคมของสิ่งมีชีวิตจ้าพวกพืชที่
ขึ้นอยู่บนพื้นดินที่มีความอุดมสมบูรณ์เพียงพอ ต่อการเจริญเติบโตของพืชเหล่านั้น โดยปกติป่าไม้
หมายถึง สังคมของต้นไม้ขนาดใหญ่ ที่มีประโยชน์ต่อเศรษฐกิจของมนุษย์มากกว่า จะหมายถึงพืชเล็กๆ
ชนิดอื่น ดังนั้น ความหมายกว้างๆ ของป่าจึงครอบคลุม ไปถึงพืชทุกชนิดที่อยู่บนพื้นดินและพื้นป่า

นอกนั้นยังไม่รวมสิ่งมีชีวิตทั้งหลายที่อยู่บนพื้นป่า เช่น จุลินทรีย์ แมลง สัตว์ป่าชนิดต่างๆ เป็นต้น และ