Page 11 - แนวทางการส่งเสริมการเกษตรที่เหมาะสมตามฐานข้อมูลแผนที่เกษตรเชิงรุก Agri-Map จังหวัดศรีสะเกษ

ห้องสมุดกรมพัฒนาที่ดิน

4

1.6 พื้นที่ชลประทาน
จังหวัดศรีสะเกษมีเนื้อที่ชลประทาน 236,197.94 ไร (รอยละ 4.28 ของพื้นที่จังหวัด)
กระจายอยูใน 14 อำเภอมีอางเก็บน้ำที่สำคัญ 13 อาง มีศักยภาพในการเก็บกักน้ำไดรวม 184.79
ลานลูกบาศกเมตร พื้นที่ชลประทานมีความสำคัญในการพิจารณาเพิ่มศักยภาพการผลิตที่เหมาะสม

(ตารางผนวกที่ 2 และตารางผนวกที่ 3)

1.7 เขตปฏิรูปที่ดิน
เขตปฏิรูปที่ดินในพื้นที่จังหวัดศรีสะเกษ มีเนื้อที่ 1,545,275 ไร (รอยละ 27.97 ของพื้นที่
จังหวัด) โดยอำเภอที่มีพื้นที่เขตปฏิรูปที่ดินมากที่สุด ไดแก อำเภอกันทรลักษ อำเภอขุนหาญ และ
อำเภอขุขันธ ตามลำดับ (ตารางผนวกที่ 4)

1.8 การขึ้นทะเบียนเกษตรกร

จากฐานขอมูลทะเบียนเกษตรกรของกรมสงเสริมการเกษตร จังหวัดศรีสะเกษ มีการขึ้น
ทะเบียนเกษตรกรผูปลูกพืชหรือเลี้ยงสัตวทั้งหมดในป 2563 จำนวน 317,838 ราย รวมพื้นที่
3,658,612 ไร กิจกรรมที่มีพื้นที่ปลูกมากไดแก ขาวนาป มันสำปะหลังโรงงาน และยางพารา ตามลำดับ
(ตารางผนวกที่ 5)

ทะเบียนเกษตรกรพืชสมุนไพร จากฐานขอมูลกลาง (Farmer one) ของสำนักงานเศรษฐกิจ
การเกษตร เกษตรกรไดขึ้นทะเบียนปลูกพืชสมุนไพรในจังหวัดศรีสะเกษ พื้นที่ 6,536 ไร เกษตรกร 608 ราย
มีพืชสมุนไพรหลัก 9 ชนิด พืชสมุนไพรที่มีการปลูกมาก ไดแก กระเจี๊ยบแดง ตะไครหอม ไพล ตามลำดับ

(ตารางผนวกที่ 6)
1.9 ที่ตั้งโรงงานและแหลงรับซื้อสินคาเกษตร

จังหวัดศรีสะเกษมีแหลงรับซื้อสินคาเกษตรและสหกรณการเกษตรที่สำคัญ จำนวน 91 แหง
และที่ตั้งโรงงานทางการเกษตร 120 แหง (ตารางผนวกที่ 7)

2. การวิเคราะหพืชเศรษฐกิจหลัก

พืชเศรษฐกิจที่สำคัญพิจารณาจากพืชที่มีพื้นที่ปลูกมากและมีมูลคาการสงออกหรือแปรรูป

โดยกระทรวงเกษตรและสหกรณประกาศพืชเศรษฐกิจ 13 ชนิดพืช ไดแก ขาว มันสำปะหลัง ยางพารา
ปาลมน้ำมัน ออยโรงงาน ขาวโพดเลี้ยงสัตว สับปะรดโรงงาน ลำไย เงาะ ทุเรียน มังคุด มะพราว และ
กาแฟ จากพื้นที่ปลูกพืชเศรษฐกิจดังกลาว กรมพัฒนาที่ดินไดกำหนดระดับความเหมาะสมของพื้นที่ปลูก
รายจังหวัด โดยวิเคราะหจากสภาพพื้นที่ ลักษณะของดิน ปริมาณน้ำฝน แหลงน้ำชลประทาน รวมกับ

การจัดการพื้นที่และลักษณะรายพืช โดยแบงระดับความเหมาะสม เปน 4 ระดับ ไดแก
ระดับที่ 1 เปนพื้นที่ความเหมาะสมสูง (S1) การปลูกพืชใหผลตอบแทนสูง
ระดับที่ 2 เปนพื้นที่ความเหมาะสมปานกลาง (S2) การปลูกพืชใหผลตอบแทนสูง แตพบขอจำกัด
บางประการซึ่งสามารถบริหารจัดการได

ระดับที่ 3 เปนพื้นที่ความเหมาะสมเล็กนอย (S3) มีขอจำกัดบางประการของดินและน้ำ สงผลใหการผลิตพืช
ใหผลตอบแทนต่ำ การใชพื้นที่ตองใชตนทุนสูงในการจัดการ และมีความเสี่ยงจากน้ำทวมและขาดน้ำ
ระดับที่ 4 เปนพื้นที่ไมเหมาะสม (N)