Page 35 - ผลกระทบจากการเผาตอซังและไม่ไถพรวนต่อสมบัติดินเพื่อ การปลูกข้าวโพดเลี้ยงสัตว์บนพื้นที่สูง จังหวัดเชียงใหม่ Effects of Burning and No-tillage on Soil Properties forMaize Production on Upland in Chiang Mai Province.

ห้องสมุดกรมพัฒนาที่ดิน

23

ปริมาณโพแทสเซียมที่เป็นประโยชน์ (Available Potassium : Avail.K) ในดินหลังการทดลอง

พบว่าปริมาณโพแทสเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินมีความแตกต่างทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญยิ่ง (p<0.1) โดย
ตำรับการทดลองที่ 1 ไม่ไถพรวนและเผาตอซังมีปริมาณโพแทสเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินสูงสุดที่ 297

มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม ตำรับการทดลองที่ 3 ไถพรวนดินและเผาตอซัง ตำรับการทดลองที่ 4 ไม่ไถพรวนดิน ไม่

เผาตอซังและปลูกถั่วปิ่นโตคลุมดินมีปริมาณโพแทสเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินที่ 241 และ 265 มิลลิกรัมต่อ
กิโลกรัม ตามลำดับ และพบว่าตำรับการทดลองที่ 2 ไถพรวนดินสับกลบตอซังมีปริมาณโพแทสเซียมที่เป็น

ประโยชน์ในดินต่ำสุดที่ 225 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม

ปริมาณแมกนีเซียมที่เป็นประโยชน์ (Available Magnesium : Avail.Mg) ในดินหลังการทดลอง

พบว่าปริมาณแมกนีเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินมีความแตกต่างทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญยิ่ง (p<0.1) โดยตำรับ

การทดลองที่ 1 ไม่ไถพรวนและเผาตอซังมีปริมาณแมกนีเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินสูงสุดที่ 189 มิลลิกรัมต่อ
กิโลกรัม ตำรับการทดลองที่ 2 ไถพรวนดินสับกลบตอซัง ตำรับการทดลองที่ 4 ไม่ไถพรวนดินไม่เผาตอซังและ

ปลูกถั่วปิ่นโตคลุมดินมีปริมาณแมกนีเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินที่ 165 และ 147 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม
ตามลำดับ และพบว่าตำรับการทดลองที่ 3 ไถพรวนดินและเผาตอซังมีปริมาณแมกนีเซียมที่เป็นประโยชน์ใน

ดินต่ำสุดที่ 141 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม

ปริมาณแคลเซียมที่เป็นประโยชน์ (Available calcium : Avail.Ca) ในดินหลังการทดลอง พบว่า

ปริมาณแคลเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินมีความแตกต่างทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญยิ่ง (p<0.1) โดยตำรับการ

ทดลองที่ 1 ไม่ไถพรวนและเผาตอซัง ตำรับการทดลองที่ 2 ไถพรวนดินสับกลบตอซัง และตำรับการทดลองที่
3 ไถพรวนดินและเผาตอซังไม่มีความแตกต่างทางสถิติซึ่งมีปริมาณแคลเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินที่ 1,242,

1,246 และ 1,191 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม แต่พบความแตกต่างทางสถิติในตำรับการทดลองที่ 4 ไม่ไถพรวนดิน
ไม่เผาตอซังและปลูกถั่วปิ่นโตคลุมดินซึ่งมีปริมาณแคลเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินต่ำสุดที่ 946 มิลลิกรัมต่อ

กิโลกรัม

ปริมาณฟอสฟอรัสที่เป็นประโยชน์ (Available Phosphorus : Avail.P) ในดินหลังการทดลอง

พบว่าปริมาณฟอสฟอรัสที่เป็นประโยชน์ในดินมีความแตกต่างทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญยิ่ง (p<0.1) โดยตำรับ

การทดลองที่ 2 ไถพรวนดินสับกลบตอซังมีปริมาณฟอสฟอรัสที่เป็นประโยชน์ในดินสูงสุดที่ 28.00 มิลลิกรัม
ต่อกิโลกรัม ตำรับการทดลองที่ 1 ไม่ไถพรวนและเผาตอซังมีปริมาณฟอสฟอรัสที่เป็นประโยชน์ในดินรองลงมา

ที่ 12.67 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม ตำรับการทดลองที่ 3 ไถพรวนดินและเผาตอซัง และตำรับการทดลองที่ 4 ไม่

ไถพรวนดินไม่เผาตอซังและปลูกถั่วปิ่นโตคลุมดินมีปริมาณฟอสฟอรัสที่เป็นประโยชน์ในดินใกล้เคียงกันที่
6.67 และ 8.00 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม ตามลำดับ ดังตารางที่ 11

พบว่าตำรับการทดลองที่ 2 ไถพรวนดินสับกลบตอซังมีปริมาณอินทรียวัตถุ ปริมาณไนโตรเจน
ทั้งหมด ปริมาณฟอสฟอรัสที่เป็นประโยชน์ในดินสูงสุด ทั้งนี้การไถพรวนดินสับกลบตอซังส่งเสริมให้เกิดการ

ย่อยสลายตัวของตอซังข้าวโพดและปลดปล่อยธาตุอาหารลงดิน สำหรับการเผาตอซังทำให้ปริมาณ
โพแทสเซียม และแมกนีเซียมที่เป็นประโยชน์ในดินสูงขึ้นจากเถ้าตอซังข้าวโพด การปลูกถั่วปิ่นโตคลุมดินนั้น

ให้ธาตุอาหารพืชในดินต่ำสุด ทั้งนี้เกิดจากการดูดใช้ธาตุอาหารของถั่วปิ่นโตเพื่อการเจริญเติบโตด้วยเช่นกัน